gözlerin gözlerime değince felaketim olurdu, ağlardım

beni sevmiyordun, bilirdim

bir sevdiğin vardı, duyardım

çöp gibi bir oğlan, ipince

hayırsızın biriydi fikrimce

ne vakit karşımda görsem öldüreceğimden korkardım

felaketim olurdu, ağlardım

ne vakit Maçka'dan geçsem limanda hep gemiler olurdu

ağaçlar kuş gibi gülerdi

sessizce bir cigara yakardın

parmaklarımın ucunu yakardın

kirpiklerini eğerdin,

bakardın üşürdüm, içim ürperirdi

felaketim olurdu, ağlardım

akşamlar bir roman gibi biterdi

jezabel kan içinde yatardı

limandan bir gemi giderdi

sen kalkıp ona giderdin

benzin mum gibi giderdin

Sabaha kadar kalırdın

hayırsızın biriydi fikrimce

güldü mü cenazeye benzerdi

hele seni kollarına aldı mı

felaketim olurdu, ağlardım 

Bitmek bilmeyen karanlık akşamlardan mı, iç bunaltıcı şarkılardan mı yoksa lanet olası alkolden mi bilinmez, aynaya baktığımda başka birini görür olmuştu artık. Siması hiç yabancı gelmeyen, ama gözlerindeki ışığı yitirmiş bu kişinin kendisi olduğuna inanmak istemiyordu. Bu kadar kolay harcanmış olmamalıydı. Olsa bile kafasını kaldırıp yoluna devam etmeli, geçmişi unutmalı veya unutmak için çaba göstermeliydi. Denedi... Hatta bir ara bunu başardığını düşündü ve hayatında ilk defa düşünmeden yaşamaya karar verdi. Evet! Düşünmekti tüm suçlu ve bunun baş sorumlusu bunu üreten beyniydi. İşe yaramaz, ve son zamanlarda fazla çalışmaktan yorgun düşmüş beynini ucuz bir maskeyle takas etti. Eskiye dönene dek bu maskenin ardına gizlenecekti, kimseler bilmesin, görmesin, bulamasın diye... Nitekim işe yaradı. Ama bilmiyordu ki bu güzel gibi görünen çirkin maskenin altında kalan insan kendinden daha da uzaklaşıyor ve ruhu hızla kirlenmeye başlıyordu. Elinde kalan tek şey hayalleriydi. Geçmişini, hatıralarını, şarkılarını, oyunlarını, umutlarını, kısacası kendini kaybetmişti... Öteki ömrünü yaşayacaktı artık. Son bir kez veda etti eski fotoğraflara, yanına hayallerini alıp derin bir uykuya daldı. Belki de hiç uyanmamak üzere...