Tüm masalların aslında koskoca birer yalan olduğunu öğrendiğimizde, "gerçek" denen acımasız olguyla tanıştığımızda yapılacak pek bir şey kalmamıştır. Işığın aslında pervanenin yolunu şaşırtmaktan başka hiç bir işlevi olmadığını öğrendi insan zamanla... Ama bu hikayeye yüzyıllar boyu inanıldı. Böylesi daha masalsıydı, daha güzeldi. Her masalın sonu vardır. Uzadıkça tadı kaçan masalların da bittiğine sevinmeli mi üzülmeli mi, bu tartışılır. Ama öyle ya da böyle... Kitabı kapatmayı, elin hala ona gidiyorsa yakmayı bilmeli. 

Yerin seni çektiği kadar ağırsın, Kanatların çırpındığı kadar hafif.. Kalbinin attığı kadar canlısın, Gözlerinin uzağı gördüğü kadar genç... Sevdiklerin kadar iyisin, Nefret ettiklerin kadar kötü.. Ne renk olursa olsun kaşın gözün, Karşındakinin gördüğüdür rengin.. Yaşadıklarını kar sayma: Yaşadığın kadar yakınsın sonuna; ne kadar yaşarsan yaşa, Sevdiğin kadardır ömrün.. Gülebildiğin kadar mutlusun. Üzülme bil ki ağladığın kadar güleceksin Sakın bitti sanma her şeyi, Sevdiğin kadar sevileceksin. Güneşin doğuşundadır doğanın sana verdiği değer Ve karşındakine değer verdiğin kadar inansın. Bir gün yalan söyleyeceksen eğer; Bırak karşındaki sana güvendiği kadar inansın. Ay ışığındadır sevgiliye duyulan hasret, Ve sevgiline hasret kaldığın kadar ona yakınsın. Unutma yağmurun yağdığı kadar ıslaksın, Güneşin seni ısıttığı kadar sıcak. Kendini yalnız hissetiğin kadar yalnızsın Ve güçlü hissettiğin kadar güçlü. Kendini güzel hissettiğin kadar güzelsin.. İşte budur hayat! İşte budur yaşamak, Bunu hatırladığın kadar yaşarsın Bunu unuttuğunda aldığın her nefes kadar üşürsün Ve karşındakini unuttuğun kadar çabuk unutulursun Çiçek sulandığı kadar güzeldir, Kuşlar ötebildiği kadar sevimli, Bebek ağladığı kadar bebektir. Ve herşeyi öğrendiğin kadar bilirsin bunu da öğren, Sevdiğin kadar sevilirsin... 

  11.11.2008

Küçükken düştüğünde dizine giren cam parçasından sonra oluşan yaradan biliyordu; kabuk bağlasa bile iyileşen yaranın yerini derinin kısımlara göre daha ince olan bir deri tabakası alırdı. Sonra büyüdü, düşmemeyi öğrendi. Ama o iz ona çocukluğunu hatırlatan bir hatıra olarak kaldı. Ama bir şeyi daha öğrendi, hayatta insanı yaralayan tek şeyin küçük cam parçaları olmadığını... Artık kabuk bağlayan şey duyguları ve hatıraları olmuştu. Onları koparmaya gücü yoktu henüz. "Keşkelerin acıtmadığı bir yer olsaydı..." diye geçirdi içinden. 22:The Death of All The Romance'ı bir kez daha dinlerken son bir senede yitirdiklerini düşündü. Geride hiçbir izin kalmaması için yatağının altında sakladığı kutuyu çıkarıp ondan kalan eski market fişlerini, fotoğrafları ve sinema biletlerini yaktı. Çalamadığı mutluluktan kalan son hatıraların yok olmasının verdiği garip hisle gülümsedi ve kesif duman kokusunun altında uykuya daldı. 

"I was 22, I've had my share of views I just can't steal that "happiness" from you" 

  

Tıpkı o aptal hırsız evime girip eşyamı çaldıktan sonra en az onun kadar aptal olan polislerin tuttuğu tutanaklar gibi son yazdıklarım. Çalınan belli, mağdur belli ancak hiçbir zaman ortada bir suçlu görünmüyor. Sadece bir kabulleniş, bir sitem ve az da olsa ümit kalıyor eskiye dönüp yitirilenlerin yerine koyulabilmesi için... Bir "Aşık Hakları Mahkemesi" kurulsa, haksızlığa uğrayanlara dava açma hakkı tanınsa ve zanlılar yaptıklarının cezasını çekebilseydi keşke. O zaman tutanaklarımı çıkartıp koyardım önlerine. Çalınan zamanı, sarfedilen onca kelimeyi, verilen emekleri geri alırdık belki o zaman. Ama bu oyunda kaybedene hiçbir hak tanınmıyor "susma hakkı" dışında. Şimdi elde kalan bir kırık kilit, her köşesi darmadağın edilmiş bir oda ve geride bırakılan güvensizlik hissi... Tanrım, sen beni koru! 

03.08.2008

Alarmı duymamıştı. "Yine uyuyakaldım" diye geçirdi içinden. Sağına dönüp saate baktı, henüz çok erkendi. Ama güneş odasının her yerini aydınlatmıştı. İşe gitmek için evden 8'de çıksa yeterli oluyordu, o yüzden biraz daha uyumak için uğraştı. Ama olmadı. Yataktan kalktı ve yüzünü yıkamak için banyoya girdi. Aynaya baktığında burnunun kanadığını farketti. Her zamanki sıradan kanamalardan biridir diye düşündü ve eliyle temizlemeye çalıştı. Ama dinmiyordu bir türlü. Lavabonun içi kanla dolmuştu. Sonra aklına burnunun içine mendil tıkamak geldi. Bunu yapması kanı durdumuştu. "Bugün de geçse" diye söylendi. Ne de olsa akşam yapacağı yolculuk onu uzun süredir görmediği arkadaşlarının yanına götürecek, birkaç günlüğüne de olsa İstanbul'un kasvetli ve boğucu havasından kurtaracaktı.

 

gözlerin gözlerime değince felaketim olurdu, ağlardım

beni sevmiyordun, bilirdim

bir sevdiğin vardı, duyardım

çöp gibi bir oğlan, ipince

hayırsızın biriydi fikrimce

ne vakit karşımda görsem öldüreceğimden korkardım

felaketim olurdu, ağlardım

ne vakit Maçka'dan geçsem limanda hep gemiler olurdu

ağaçlar kuş gibi gülerdi

sessizce bir cigara yakardın

parmaklarımın ucunu yakardın

kirpiklerini eğerdin,

bakardın üşürdüm, içim ürperirdi

felaketim olurdu, ağlardım

akşamlar bir roman gibi biterdi

jezabel kan içinde yatardı

limandan bir gemi giderdi

sen kalkıp ona giderdin

benzin mum gibi giderdin

Sabaha kadar kalırdın

hayırsızın biriydi fikrimce

güldü mü cenazeye benzerdi

hele seni kollarına aldı mı

felaketim olurdu, ağlardım 

Bitmek bilmeyen karanlık akşamlardan mı, iç bunaltıcı şarkılardan mı yoksa lanet olası alkolden mi bilinmez, aynaya baktığımda başka birini görür olmuştu artık. Siması hiç yabancı gelmeyen, ama gözlerindeki ışığı yitirmiş bu kişinin kendisi olduğuna inanmak istemiyordu. Bu kadar kolay harcanmış olmamalıydı. Olsa bile kafasını kaldırıp yoluna devam etmeli, geçmişi unutmalı veya unutmak için çaba göstermeliydi. Denedi... Hatta bir ara bunu başardığını düşündü ve hayatında ilk defa düşünmeden yaşamaya karar verdi. Evet! Düşünmekti tüm suçlu ve bunun baş sorumlusu bunu üreten beyniydi. İşe yaramaz, ve son zamanlarda fazla çalışmaktan yorgun düşmüş beynini ucuz bir maskeyle takas etti. Eskiye dönene dek bu maskenin ardına gizlenecekti, kimseler bilmesin, görmesin, bulamasın diye... Nitekim işe yaradı. Ama bilmiyordu ki bu güzel gibi görünen çirkin maskenin altında kalan insan kendinden daha da uzaklaşıyor ve ruhu hızla kirlenmeye başlıyordu. Elinde kalan tek şey hayalleriydi. Geçmişini, hatıralarını, şarkılarını, oyunlarını, umutlarını, kısacası kendini kaybetmişti... Öteki ömrünü yaşayacaktı artık. Son bir kez veda etti eski fotoğraflara, yanına hayallerini alıp derin bir uykuya daldı. Belki de hiç uyanmamak üzere... 

Biliyorum deli kuş, biliyorum... 

Sıra bende.

Gözyaşı sırası diye bir soru olur mu hiç? 

Oluyor işte... 

Ciyak ciyak sesin değişmiş, çıkmıyor artık 

Havadan sudan da sohbet edilmiyor senle böyle olunca

Bana o yaprağın parçalarını getir deli kuş

Yapıştırıp yeniden diriltebilirsem

Rüyam gerçek olacak

Sus, tek bir kelime daha etme!

İmkansızsa savrulanları tekrar bir araya getirmek,

Nasıl yaşandı yeniden geçmiş zaman?

Toz bulutu olup savrulmuştun hani sen?

Getirdiğin ümitsizlikleri bırak şu köşeye

Küçücük kaldım, al götür giderken beni de... 

Işığını çok görme sakın

Bırak ısıtsın içimi, kör etsin gözlerimi

Sar sen yine bedenime bedenini

Şarkılarıma misafir ol yeniden

Hatırlat kaybettiğim tüm sözlerimi

Çıkar hadi sandığından kırgınlıklarını

Soldurduğum hayallerini, ümitlerini

Buruşturup fırlat yüzüme, hadi

Küfret, ölümünden bahset

İyi gelecekse... 

Bana özenme aptal, 

Yanmak senin işin değil! 

Hem söylesene, mümkün mü? 

Hiç "yakan" yanabilir mi? 

Bakakalırım giden geminin ardından;

Atamam kendimi denize, dünya güzel;

Serde erkeklik var, ağlayamam... 

Kapıyı hızlı çarpmanın öfke, usulca yanına sokulmanın özür olduğunu biliyoruz ama söylemeyebiliyoruz. Bazen kelimeler küçücük kalıyor yaşanan üzüntülerin, sevinçlerin yanında. Bazen de öyle büyüyorlar ki, tüm bunların sebebi olabiliyorlar. Nerede, ne zaman, kim için, nasıl, ne söylenmesi gerektiği hakkında bir kitap olsa elimizde, okusak, okusak, okusak... Uymasak kitaba, özgür bıraksak kelimeleri.

Belki o zaman anlarız birbirimizi... 

Bir aşk için yapabileceğin her şeyi yaptığına inanıyorsan ve buna rağmen hala yalnızsan, için rahat olsun.

Giden zaten gitmeyi kafasına koymuştur ve yaptıkların onun dudağında hafif bir gülümseme yaratmaktan başka hiçbir işe yaramayacaktır. Sen kendini paralarken o her zaman bahaneler bulmaya hazırdır. Hani ağzınla kuş tutsan "Bu kuşun kanadı neden beyaz değil?" diye bir soruyla bile karşılaşabilirsin. İki ucu keskin bıçaktır bu işin. Yaptıklarınla değil yapmadıklarınla yargılanırsın her zaman. Bu mahkemede hafifletici sebepler yoktur. İyi halin cezanda indirim sağlamaz. 

Sen, "Ama senin için şunu yaptım" derken o, "şunu yapmadın" diye cevap verecektir. Ve ne söylesen karşılığında mutlaka başka bir iddiayla karşılaşacaksındır. Üzülme, sen aşkı yaşanması gerektiği gibi yaşadın. Özledin, içtin, ağladın, güldün, şarkılar söyledin, düşündün, şiirler yazdın. "Peki o ne yaptı" deme. Herkes kendinden sorumludur aşkta. Sen aşkını doya doya yaşarken o kendine engeller koyuyorsa bu onun sorunu. Bir insan eksik yaşıyorsa, ve bu eksikliği bildiği halde tamamlamak için uğraşmıyorsa sen ne yapabilirsin ki onun için? Hayatı ıskalama lüksün yok senin. Onun varsa, bırak o lüksü sonuna kadar yaşasın. 

Her zamanki gibi yaşayacaksın sen. "Acılara tutunarak" yaşamayı öğreneli çok oldu. Hem ne olmuş yani, yalnızlık o kadar da kötü bir şey değil. Sen mutluluğu hiçbir zaman bir tek kişiye bağlamadın ki... Epeydir eline almadığın kitaplar seni bekliyor. Kitap okurken de mutlu oluyorsun unuttun mu? Kentin hiç görmediğin sokaklarında gezip yeni yaşamlara tanık olmak da keyif verecek sana. Yine içeceksin rakını balığın yanında. Üstelik dilediğin kadar sarhoş olma özgürlüğü de cabası... Sen yüreğinin sesini dinleyenlerdensin ve biliyorsun aslolan yürektir. Yürek sesi ne bilmeyenler, ya da bilip de duymayanlar acıtsa da içini unutma; yaşadığın sürece o yürek var olacak seninle birlikte. Sen yeter ki koru yüreğini ve yüreğinde taşıdığın sevda duygusunu. 

Elbet bitecek güneşe hasret günler. Ve o zaman kutuplarda yetişen cılız ve minik bitkiler değil, güneşin çiçekleri dolduracak yüreğini... 

Hayatı ıskalamaya lüksün yok senin... 

Martıların feryada benzer sesleriyle uyandı uykusundan. Ter içindeydi ve ağlıyordu. Yanağından süzülen yaşlar yastığını da ıslatmıştı. Odasının ışığı ise hala yanıyordu. Saate baktı, sabah olmuştu ve dün akşam işten geldiğinden beri uyuduğunu o zaman anladı. Günün yorgunluğu ve bitkinlik hissi onu bu derin uykuya sürüklemişti. Bir ara kanepeden yatağa geçmek için uyandığında telefonundaki mesajları görmüştü. Yarı uyur halde yazdığı mesajları hatırlamıyordu, ama rüyasında gördüklerinin her harfini hatırlıyordu. Hala neyin gerçek neyin rüya olduğunu anlayabilmiş değildi. Mutlaka onunla konuşmalıydı. Ama vücudu onu yataktan kaldıracak kadar güçlü değildi henüz. Sol yanında yerde duran telefonu aldı ve ona rüyasını anlattı. "Hep yanındayım korkma" diyordu karşıdan gelen cevap... Ama o hala korku içindeydi, titreyen elleri bunun apaçık kanıtıydı. Acaba gerçekten yanında olsaydı, teni tenine değdiğinde diner miydi korkuları? Tek bildiği vardı, o da onsuz yapamadığıydı... O yoksa anlamı yoktu sevinçlerin, üzüntülerin... Korkuyordu, tıpkı annesinin elini kalabalıkta bırakıp kaybolan bir çocuk gibi... 

 

Ezginin Günlüğü'nün bir şarkısı vardı, "Her Şey Yolunda" diye...

telefon çaldı sevgilim beni unutmamış bakkal gazete koymuş kapıyı çalan olmamış trafik kapanmamış hava lodosa dönmemiş hala oh be dedim her şey yolunda

Uzadığından neredeyse emin olduğum okuldan mezun olmam ve ardından hemen bir işe girmem bundan bir ay önceki karamsar ruh halimin ne derece anlamsız olduğunu gösterdi bana. Biraz da günlük gibi kullanayım burayı. Evet, yaklaşık üç haftadır Ray Denizcilik diye bir firmada çalışıyorum. Belki hayallerimdeki yer değil ama şu anda yaptığım işten zevk alıyorum. Bütün gün yaptığım şey yurtdışından gemi satın alabilecek müşterileri bulmak, onlarla yazışmak, geri kalan zamanda ise canım ne istiyorsa onu yapmak... En güzeli de Kabataş'ta olması. Evden çıktıktan 20 dakika sonra ofiste oluyorum. Yalnızca biraz bayır çıkıyorum, o da sabah sporu oluyor. İstanbul'a geldiğimden beri ilk defa bu ay ailemden para istemedim. Büyüdüğünü hissediyor insan böyle zamanlarda. Babamın okul bahçesinde bisikletimin arkasından elini çekip bisikleti kendi başıma sürmeye devam ettiğim günkü gibi hissediyorum. Şu anda tek eksiğim var; onun yanımda olmayışı... Ama haftanın bir günü, birkaç saat görüşmek bile hayat veriyor bana. Ondan gelen sıcacık bir mesaj yorgunluktan bezmiş yüzümü güldürmeye yetiyor. Hayallere dalıyorum, uyurken, uyanırken yanımda hissediyorum... Gözleri gözlerime değdiğinde yine ilk günkü gibi titriyor içim, heyecanlanıyorum. Ondan uzak olsam da, annemi özlesem de, hayallerime kavuşmam için önümde daha uzun yıllar da olsa, her şey yolunda bu sabah... 

 06.08.2007

Kırgınlıklar, üzüntüler, pişmanlıklar ve tüm bunların yarattığı korkularla dolu bir gece, o gecenin sabahında verilmiş sözler, geriye kalan birkaç damla gözyaşı ve onlarca mesaj... Uykusuz geçen gecenin yorgunluğu fark etmeden uykuya dalmasına sebep olmuştu. Aslında sevmezdi öğle uykularını, ama bu sefer kaldıramamıştı bedeni üzerine çöken ağırlığı. Merdivenlerden düşünce uyanmıştı, bir süre etrafı seyretti. Sonra elindeki telefona baktı ve yatağa uzandığından bu yana sadece birkaç dakika geçtiğini fark etti. Bir yerde okumuştu, rüyada düşmeye kaybetme hissi sebep olurmuş hep. Çok korkmuştu, ona anlatmak istedi bunu. Çünkü ondan başkası bilemezdi, düşünü ondan başkası çözemezdi. Sadece ondan gelecek birkaç sevgi ve destek sözcüğü mutlu edebilirdi onu... Aslında onun durumu da pek farklı değildi. Sabaha karşı daldığı uykusundan öğleye doğru uyanabildi. Her şeyi unutmak istiyordu ama sorular zihnini kemiriyordu. Yarınki sınavı hiç önemli değildi, hep onu düşünüyordu. Ne yapıyordu acaba şimdi? Bir daha eskisi gibi olabilecek miydi her şey?... Kırılıp dökülenleri yeniden yapıştırmak imkansız mıydı? Sonra o mısralar geldi aklına:

Acılara batmamış bir aşk söyle bana Yıkmamış kıymamış olsun bir aşk söyle Bir aşk söyle sarartıp soldurmamış ama İnan ki senden artık değil yurt sevgisi de Bir aşk yok ki paydos demiş gözyaşlarına Mutlu aşk yok ki dünyada Ama şu aşk ikimizin öyle de olsa...

Ne olursa olsun devam etmeliydi bu aşk, çünkü yalnızca ikisine aitti tüm yaşananlar. Bu aşkı yaşatacak olan sevgiydi, birlikte geçirilecek olan güzel günlere olan inançtı... Biri düştüğünde hep yanında olacaktı diğeri. Biliyorlardı ki ancak böyle ayakta dururdu sevgiler, sevgililer... 

Bu sabah kulağıma güp güp diye sesler geliyordu. Yarı uyur durumdaydım ve gerçek gibiydi sanki. Annem sobayı yakıyordu. Yanmaya başladığında böyle ses çıkarırdı çünkü... Kardeşim ve ben uyanmadan önce her sabah annem odaya gelir, yataktan kalkınca üşümeyelim diye sobayı yakardı. Televizyonun üzerindeki eski termometre 20 dereceyi geçtiğinde bizi uyandırır kahvaltıyı hazırlardı. Pazar günleri tüm aile birlikte kahvaltı ederdik ve ekmekler kızarırdı sobanın üstünde. Annem ve kardeşim sobaya yakın otururlardı. Annem bize kızaran ekmekleri vermek için otururdu, kardeşim ise tamamen üşüdüğünden... O sıcacık ekmeğin üzerinde yağın ve peynirin erimesi ne kadar güzeldi... Kokusu hala burnumda... Akşam olduğunda ise babam kestane patlatırdı üstünde sobanın. Biz onları yerken çay da demlenirdi... Üşümeye başladığımızda kardeşimle sobanın iki yanına geçer ve ellerimizi tutardık üzerinde. O varken daha sıcaktı evin içi, sadece odayı değil içimizi de ısıtıyordu sanki. Isınmak isteyen herkesi bir yerde buluştururdu. Sonra soğuk kalorifer petekleri döşendi her odaya. Emektar soba da hurdaya gitti, yaşattığı tüm güzel hatıralarıyla birlikte... Uyandığımda ne annem yanımdaydı ne de soba vardı odamda. Gelen sesler üst komşunun oğlunun sesini çok açtığı müzik setindendi. Tekrar yattım yatağıma, belki görürüm aynı rüyayı diye... 

 

 Ne kadar da çabuk geçti 1 ay... Daha dün gibi aklımda elimi ilk tuttuğun, başını omzuma yaslandığın saniyeler... Yaşananları anlatmak, seni sana tarif etmek imkansız. Uzun zamandır görülmeyi beklenen güzel bir rüyanın en tatlı yerinde gibiyim. Çok korkuyorum günün birinde uyandırılmaktan... Oysa geleceği düşünmek yerine neden "an"ı yaşamaya çalışmıyoruz? Kim bilir, belki de elimizde tuttuğumuz şeyin kırılganlığındandır... Tohumlarını attığımız bu sevda çiçeğini büyütmek bizim elimizde. Ve ben hiç kimsenin çiçeğimizi koparmasına izin vermeyeceğim... 

 "Bir yıldız gökte kayıp giderken Islak bir yolda yalnız yürürken Bambaşka bir şeyi düşünürken Aklımdasın..." 

21 Aralık'tan sonra günler uzamaya başlar hep. Bu da demek olur ki "22 Aralık" günü, güneş bir önceki günden daha fazla gösterecektir insanlara yüzünü... Minicik elleri ve güzel yüzü o gün daha farklı bir anlam kazanmaya başladı esas oğlanın kalbinde. Önceleri bir kardeş gibi, arkadaş gibi koluna girmelerinin, daha sonra içindeki ateşe kıvılcımını veren şey olacağını nereden bilebilirdi? Tramvayın en arka koltuğunda ellerin birleşmesi ve tamamlanamamış birkaç cümle... Her şey kontrol dışında ve masalsı bir şekilde ilerlemekteydi. Sanki sihirli bir güç buna itmekteydi bu iki genci... 

Henüz söylenememiş o iki kelimeyi söylemek için beklenen Pazartesi sabahı... Sanki İstanbul bu seremoninin kusursuz olması için onlara yardım ediyordu. Beyazıt meydanındaki kuşlar kaçmıyor, bu ana tanıklık etmek için pür dikkat bu iki aşığa bakıyorlardı. Ve o anda ağızdan dökülen "seni seviyorum" ile verilen bir gül, yem satan yaşlı teyzelerin söyledikleri sevda türkülerine karışınca resim tamamlanıyordu... 

Bunun tek açıklaması olabilirdi, o da "aşk"tı... 

Seni seviyorum... 

Nasıl ki düşlerimiz anlamını yitiriyorsa bazen, günebakanlar da solabiliyormuş zamanı geldiğinde... Toprağa karışan gövdesi, yaprakları başka günebakanlara hayat verecek. Ve yine büyüyecek, yine güneşe dönecekler yüzlerini tıpkı daha önce yaptıkları gibi... Ama eski bir parçayı hep taşıyacaklar içinde. Güneş aynı güneş, toprak aynı toprak... Günebakan ölmüş kimin umurunda... O kadar çok şey var ki anlatılacak... Ah bir de şu düğüm olmasa boğazda... 

İmkansızı istemişti belki ay çiçeği, ama biliyordu ki engel değildi bu her gün doğan güneşe bakmasına. Araya bulutlar da girse, güneş bir batıp bir doğsa da o nerde olduğunu bilirdi hep aşkının. Sabahları tepelerin ardından doğuşunu seyretmek için erkenden uyanır, bir an bile gözünü ondan ayırmadan beklerdi batacağı saati. Geceler zordu hep onun için, çünkü bir tek o zaman bilmezdi nerede olduğunu. Boynunu büker, "ya yarın gelmezse" diye düşünerek gövdesinin bağlı olduğu toprağa dökerdi gözyaşlarını... O, "günebakan"dı... Güneşe dönerdi yüzünü, yalnızca ona bakardı... Tıpkı pervanenin yanacağını bile bile ışığın etrafındaki dansı gibi... Tıpkı benim seni sevdiğim gibi... Işık sönse de, güneş batsa da pes etmemeli eğer "gerçekten" bağlıysak inandıklarımıza. Güneş bizi kavurana, ışık bizi yakana dek... O zaman ulaşırız belki sonsuzluğa...

 

Üşüyordum bu sabah uyandığımda. Tahir'e sordum, o da üşüyormuş. Camdan dışarı baktım, yağmur yağıyordu. Demek ki bende bir anormallik yoktu. Kış gelmişti! Küçüklüğümden beri severim kış aylarını. Ama İstanbul'a geldikten sonra farklı bakar oldum kışa... İki sebebi var bunun. Birincisi annemin yanında geçirdiğim kışların daha güzel, daha "sıcak" olması... Annemin her sabah uyanır uyanmaz sırtıma bir yelek geçirmesi, evden çıkıp ben sokağın köşesinden dönüp kaybolana kadar beni seyretmesi... Seyrederdi, çünkü beremi taktığımdan emin olmak ve benim köşeyi dönmeden önce bir kez yukarı bakıp ona el sallayışımı görmek isterdi her seferinde... Kışların değişmesindeki ikinci sebep de İstanbul'un kendisi. Dün, okulda fotokopicinin önünde bir kız çocuğu gördüm. 9-10 yaşlarındaydı en fazla. Bir elinde mendil poşeti vardı, diğer elini de ağzına götürmüş nefesiyle ısıtmaya çalışıyordu. Bana yaklaştı. Mendil satmak isteyecek diye düşünürken, "Abi bir tane kağıt verir misin?" dedi. Şaşırdım. "Ne yapacaksın kağıtla?" dedim. "Çiçek çizeceğim" dedi. Soğuktan mosmor olmuş elleriyle sımsıkı tuttu verdiğim kağıtları. İşte bu sabah "Üşüyorum" dediğimde o kız geldi aklıma. Bir kez daha şükrettim halime.

Hepinize teşekkürler...

"Umut etmek en büyük kötülüktür, insanın işkence süresini uzatır." demiş Nietzche. Haklı da bir bakıma... Umudun kırıldığı, yani hayallerin yok olduğu an; işkencenin bittiği, yani "ölümün" gerçekleştiği andır. En iyisi hiç başlamamak yada başındayken vazgeçip acıyı en aza indirgemek en iyi çözüm gibi gelir insana... Ama öyle olmuyor maalesef. Umutla bakmak geleceğe, iyi şeyler istemek vazgeçilemez bir dürtü olup çıkıyor hayatımızda. Peki bu hayallerin gerçekleşmesi mi gerekir hep? "Yol" mudur önemli olan yoksa "gittiğimiz yer" mi?

Bir hayal tut elinde, sakın bırakma, Yaşam kadar değerli, hayat kadar acı, Hayallerdir insanı yaşatan ve ayakta tutan, Mutluluğun melhemi, sevginin ilacı. Ama dikkat et, sakın gerçekleşmesin hayalin, Hep bir adım kadar gerisinde ol, Kimi zaman yakala bir köşesinden hınçla, Kimi zaman ölüm kadar uzağında ol. Dibi delik bir su kovasıdır hayaller, Sürekli bir su sirkülesi, Sakın kapama kovanın deliğini, Ölmektir bir nevi, hayallerin gerçekleşmesi.

Gerçekleşen, yani "biten" hayal bir nevi ölümdür diyor şair de... Ama insanı yaşatan, ayakta tutan da onlar diyebiliyor. Hangisi doğru? Gerçekten bilmiyorum.... 

Sana son bir veda için çıktım bu sabah yola... Maziyi tekrar yaşatmak için o zamana geri dönmek gerekmiyordu. İnsanlar, binalar değişse de yaşadığımız dünya, soluduğumuz hava, üstümüzde parlayan güneş aynıydı... Önce bir şarkı mırıldandım "hiç kimsenin, yağmurun bile böyle küçük elleri yoktu" diye... O anda sanki etrafta insanlar, gürültü, kargaşa hiçbir şey yoktu. Yanımda aniden beliren sen ve bendik İstanbul sokaklarında el ele ve yapayalnız... Kuşlara yem verdik Yeni Cami önünde, sonra bir vapura atladık yalnız başımıza dolaştık İstanbul'u delicesine... Güneş bugün en güzel yüzünü göstermişti bize iyilik yapmak istermişçesine. Gözlerimizin içi gülüyordu bizim de tıpkı onun gibi... Üsküdar'da indik vapurdan. Ardından bir çocuk geldi yanımıza. Yaşını sorduk, "2" diye gösterdi minnacık parmaklarıyla... Oysa büyük gösteriyordu, aşağı yukarı 5 yaşındaydı. Ben şaşkın, sen mutlu bir ifadeyle devam ettik yürümeye... Sonra bir gazete aldım ve tarihine baktım. 29 Mart'tı ve senelerden 2003'tü... Ve yanımdaydın sen hala... Hava yavaşça kararıyordu ve farkındaydık artık bu rüyanın sonuna geldiğimizin. Son bir kez sarıldım sana, ağladım. Ve kayboldun kollarımın arasında... "Elveda tek sevdiğim, elveda hatıralarım..."

geçip giden zamanları bir yerlerde bulsam... sonra üzülsem, üzüldüğüme üzülsem... gözyaşıma dalıp dalıp, seni hatırlarım. gittin şimdi sen, yoksun yanımda... bir şey istemem; neye yarar hatıralar...

ve hayvanların korkunç öykülerini anlattım

dün gece sen uyurken çiçeklere su verdim

ve insanların korkunç öykülerini anlattım onlara

dün gece sen uyurken yüreğim bir yıldız gibi bağlandı sana

işte bu yüzden sırf bu yüzden yeni bir isim verdim sana

destina

sen öyle umarsız uyusan da bir köşede

işte bu yüzden sırf bu yüzden

yaşamdan çok ölüme yakın olduğun için

seni bu denli yıktıkları için

destina 

yaşamımın gizini vereceğim sana...

*** 

last night, while you were sleeping

i whispered your name

and told the terrible stories of the animals...

last night, while you were sleeping

i watered the flowers

and told them the horrific stories of human beings...

last night, while you were sleeping my heart engaged you like a star

because of that, only for that

i gave a name to you

destiny 

 even if you sleep carelessly

because of that, only for that cause, 

you're closer to death rather than life

and they defeated you so much, destiny

i'll give you the secret of my life... 

İstanbul’la ilk tanışmam 11 yaşında olmuştu. İlkokulu yeni bitirmiş bir çocuktum o zamanlar. Dayım İstanbul’da doktorluğa başlamıştı ve anneannemle onu ziyarete gitmiştik 15 günlüğüne… O gidişimde söylediğim bir söz vardı “Milyar verseler bir daha gelmem İstanbul’a…” Evet, sevmemiştim İstanbul’u. O kalabalık, o kargaşa, yüksek binalar, gökdelenler korkutmuştu gözümü belki de… Ondan sonra defalarca geldim İstanbul’a… Dayımın nikahı için, hastalığım için, gezmek için… Bandırma’dan İstanbul’a bir Tekirdağ vapuru giderdi o zamanlar… Yolculuk 5 saatten fazla sürerdi ama koskocaman bir gemiydi. Yolculuk hiç bitmesin isterdim… Şubat’ın ilk günüydü. Milyar verseler gitmeyeceğim İstanbul’a gidecektim o gün… Heyecanlıydım, uyku tutmamış ve sabah erkenden uyanmış televizyonu açmıştım. Her kanalda anlamsız bir şekilde Barış Manço klipleri, şarkıları vardı. Sonra bir kanalda haberi geçti, Barış Manço ölmüştü… Herkes uyurken ben günün ilk ışıklarında ağlıyordum. Annem sesimi duymuş olacak yanıma gelmişti. Biraz kendime geldikten sonra gece ben yattıktan sonra belli olan birşeyi söyledi bana. İstanbul’a gitme içim ertelenmişti. Ama o anda üzülecek daha önemli bir şey vardı ve o umrumda değildi… Barış Abi’m, her haftasonu seyrettiğim o uzun saçlı, iyi insan yoktu artık… O olaydan sonra her İstanbul’a gideceğim gün birine bir şey olacakmış gibi hissederim hep… Günler gelmiş geçmiş ve İstanbul Üniversitesi’ni kazanmıştım. 2003 yılının sonbaharında annemlerden ilk defa uzun süre ayrı kalacak olmanın üzüntüsünü ama aynı zamanda yeni bir hayata başlamanın, özgürlüğe ve kendi ayaklarımın üzerinde durma imkanına sahip olacağım için mutluydum. Beni uğurlamaya dedem, babam, annem ve kızkardeşim gelmişti. Annem her zaman olduğu gibi duygularına hakim olamamış ve gözyaşlarını gizlemeye çalışıyordu. Ama beni en çok etkileyen her fırsatta didiştiğimiz, sevgimizi hiçbir zaman belli edemediğim kızkardeşimin bana sarılarak hüngür hüngür ağlamasıydı… O zamana kadar neşeli gözükmeye çalışmıştım ama bu durumda kendimi tutmam imkansızdı… Geçtiğimiz 3 sene içinde İstanbul bana ne verdi diye düşünüyorum son günlerde… Her ona kavuşmak isteyişimde beni üzen, her ayrıldığımda da bir parçamı içinde bıraktığım bu şehri bana bağlayan şey ne acaba? Her türlü pisliği içinde barındıran bu İstanbul’a boğazdan şöyle bir bakmak yetiyor da artıyor bazen unutmak için bütün olanları... Bugün de aynısı oldu. Üsküdar vapuruna bindiğimde uzun zamandan dışarıda oturmak istedim ayaklarımı uzatarak… Bir bahara daha hoş geldin diyordum bu şehirde… Ne ilk, ne de son bahar olacak bu İstanbul’da yaşanan… Ama İstanbul benim için hep sarı, hüzünlü bir sonbahar… Kimbilir, belki yalnızlığımdan, belki de karamsarlığımdan… Yine de seviyorum İstanbul'u... 

-ezan okununduğunda eve dönerdim, dönmezsem annem sokağa çıkıp beni arardı...

-solo test diye bir zeka oyunu vardı, tek piyon bırakmaya çalışılırdı. Bir tane bırakınca "bilgin", dokuz tane bırakınca "beyinsiz" olurduk...

-street fighter vardı, oyun bitince Ken evlendirdi...

-her gece yatmadan önce annemle babamı öperdim...

-geceleri aynaya bakamazdım...

-para şeklinde çikolatalar vardı...

-babaannemlerin siyah beyaz televizyonu vardı, Transformers'ı seyrederdim...

-babaannem hayattaydı... 

dedem de hayattaydı...

-yolda gördüğüm taşlara vururdum, taşlarla maç yapardık...

-bakkal ismail amcadan 2 ekmek 1 günaydın alırdım, "deftere yaz" derdim

-3 tekerlekli bisikletim vardı...

-topacım, uzaktan kumandalı arabalarım vardı...

-okul bahçesinde top oynar, musluktan su içerdim...

-fanta'nın adı sarı gazozdu...

-her cuma akşamı sahile çay bahçesine giderdik, dönüşte de vitrinlere baka baka dondurma yerdik...

-radyodan "sezen aksu-şinanay"ı dinlerdim...

-dedemler her geldiğinde masanın üstüne çıkıp "karşıki tepeyi tuttu düşman" şiirini söylerdim...

-alf diye bir dizi vardı, hiç sevmezdim...

-babam beni omzuna alırdı, hep orda uyurdum. uyandığımda sabah olurdu ve yatağımda olurdum... -çocuklar kahve içmezdi, oralet içebilirdi...

-düştüğümde ağlardım, annem üfleyince artık hiçbir yerim acımazdı...

-süper baba vardı, susam sokağı vardı, edi'yle büdü vardı...

-anne babaya yalan söyleyen taş olurdu...

-bayramlarda tüm aile anneannemlerde toplanırdık. yılbaşında tombala oynardık...

-"doktor olcam" derdim...

-sınıf başkanıydım, konuşanları tahtaya yazmazdım...

-Barış Manço'yla Adam Olacak Çocuk vardı, Doğru Ahmet ve Bay yanlış vardı...

-İş Bankası kumbaram vardı, bankaya gidip açtırırdık...

-3 korner 1 penaltıydı, 10'da devre 20'de biterdi, atan alırdı...

-herkes doğru söyler sanırdım, hayat daha güzeldi...